Βιντεο απο την δοκιμη του εξωσκελετου

Νέα βήματα!!

Καλημέρα σας,
έξι μήνες έχουν περάσει απο την τελευταία ανάρτηση μας.Το αφήσαμε για τα καλά το blog αλλα σήμερα θα κάνω μια ανάρτηση που θέλω καιρό τωρα.Αρχές Μαϊου ήταν όταν ο Βασίλης ,απο την  Ostracon,μας πήρε τηλέφωνο.Φέρνουμε στην Ελλάδα εξωσκελετό,θες να τον δοκιμάσεις?
Εννοείται πως ο Νίκος δέχτηκε με χαρά.
Αυτό είναι ένας εξωσκελετός,ενα πραγμα που σε κάνει να μοιάζεις με τον Ρόμποκοπ(αλλά ποιος νοιάζεται?)
Στο τοποθετούνε στα πόδια,φοράς ενα σακίδιο στην πλάτη(που ειναι η μπαταρία του) και αυτο διαβάζει την εντολή που δίνει ο εγκέφαλος ωστε να πετυχεις τη βάδιση.Το γόνατο λυγίζει κανονικά και με την βοήθεια ενός " Π" ή μπαστουνιών ,μπορείς και προχωράς.Βέβαια αυτό θέλει παρα πολύ εξάσκηση γιατι ενω ακούγεται απλό δεν είναι καθόλου.
 Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα αλλωστε οι φωτογραφίες θα τα πούνε καλύτερα.
Νικο μου τα πήγες περίφημα!!!Μπράβο σου!!

Κατερίνα.

Λογια "παρηγοριας" !!!

Καλή Χρονιά σε όλους!!!!!
Εύχομαι το 2014 να είναι η χρονιά που θα φέρει στον καθέναν σας ό,τι πραγματικά επιθυμεί.
Είπα να κάνω  μια ανάρτηση μιας και το blog έχει πιάσει αράχνες...
Θα σας πω λοιπόν μερικά περιστατικά απο ανθρώπους που έχω συναντήσει και μου έχουν μιλήσει με πραγματικά λόγια "παρηγοριάς"!!!!Λόγια που αν δεν ήμουν φύση αιδιόδοξος άνθρωπος  θα με οδηγούσαν με μαθηματική ακρίβεια στην κατάθλιψη !!
 Περιστατικό 1ο.
Είναι λίγος καιρός που έχω βγει απο το νοσοκομείο και περιμένω έξω απο ένα μαγαζί την Κατερίνα που ψωνίζει(κλασικά εγώ απ'έξω,ράμπα δεν υπάρχει).Με πλησιάζει ένας κύριος ,σχετικά μεγάλος σε ηλικία,που κρατάει μια τσάντα μπανάνες.-Παλικάρι μου τι κάνεις?μου λέει.
-Καλά ,απαντάω.
-Να σου δώσω κάτι?
-Τι?μια μπανάνα?
-Όχι,να σου δώσω λεφτά.
-Γιατι να μου δωσεις λεφτα?
-Ε...επειδη εισαι εκει...στο αμαξίδιο.

Περιστατικό 2ο.
Συνανταω γιαγια στο σουπερ μαρκετ!!!Καταλαβαινετε.....
Έρχεται κοντά μου με ύφος πραγματικά συντετριμμένο(αληθεια στεναχωρέθηκα που την είδα έτσι),και μου λέει :-Αχ....κουράγιο αγόρι μου.
-Για ποιο πραγμα?
-Ε...που είσαι σε αυτο...έστι.Κουράγιο,κουράγιο....

Περιστατικο 3ο (και καλύτερο)
Είμαι πάλι έξω απο μαγαζί και έρχεται ένας κοντά μου.-Τι κάνεις?,μου λέει.
-Καλά είμαι.
-Τι καλά??καλα...
-όχι καλά είμαι.
-ναι..μαύρα καλάμια!!!!!!!!!!!!

Και πόσα άλλα τέτοια περιστατικά θα μπορούσα να γράψω.
Επίσης το καλό είναι όταν κάποιοι ,έρχονται και μου λένε:-Α,είδα τα δίδυμα και σε κατάλαβα.
ή -σε κατάλαβα γιατι μοιάζεις στον θείο σου το Γιώργο(δεν έχουμε πραγματικά καμία σχέση με τον θείο μου).
Πείτε μου "είδα το αμαξίδιο και σε κατάλαβα", δεν με πειράζει καθόλου, αλήθεια σας λέω!!!!

Μετά απο αυτά εύχομαι  σε όλους να είστε περισσότερο αισιόδοξοι και χαρούμενοι το 2014.Το ίδιο θα προσπαθήσω κι εγώ!

Πρόσβαση σε μαγαζιά !

Γεια σας φίλοι μου!
 χρωστάω εδώ και καιρό μια ανάρτηση ,οπότε θα την κάνω σήμερα.
Κάποια στιγμή σας είχα πει οτι το νησί μας δεν έχει προσβάσιμα μαγαζιά.Τα κτίρια είναι σχεδόν όλα παλιά και δεν έχουν προδιαγραφές.
 Όμως δυο φίλοι φρόντισαν να κάνουν ράμπες και έτσι μπορώ να πηγαίνω χωρίς πρόβλημα.Ελπίζω κι άλλοι μαγαζάτορες να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους.
 Αναφέρομαι στον Κώστα Χατζαντώνη ,ιδιοκτήτη του τσιπουράδικου 50-50 στην Άνω Σύρο , και στην Ειρήνη Μαραγκού,ιδιοκτήτρια του καφέ Belle Epoque,στην Ερμούπολη.
 Σας ευχαριστούμε πολύ παιδιά!!!

Επιστροφή στο χόμπυ μου!

Γειά σας,
σας έχω πει για το χόμπυ μου?Είναι το κυνήγι!!
Σε πολλούς είμαι σίγουρος ότι δεν θα αρέσει και θα το θεωρούν βάρβαρο!
Εμένα αυτή η επαφή με τη φύση με ευχαριστεί και με ηρεμεί,τα ξεχνάς όλα όταν είσαι στο βουνό.
Πριν το ατύχημα πήγαινα αρκετά συχνά για κυνήγι.Μάλιστα πήγαιναμε με φίλους 1 με 2 φορές στην Τήνο κάθε χρόνο και περνούσαμε καλά...τρώγαμε τα παϊδακια μας,πίναμε τα τσιπουράκια μας,πηγαίναμε και στο βουνό!!
Εκτός απο αυτά κάναμε και τη σκοποβολή μας,πιατάκια!! Το είχαμε κάνει σύστημα κάθε Κυριακή πιατάκια....πολλές τουφεκιές!!
Μέτα απο 2 χρόνια αποχή αποφάσισα να ξαναβγάλω άδεια κυνηγιού.Είναι λίγο διαφορετικά όμως όσο αφορά τον τρόπο που κυνηγάς και σκοπεύεις,λίγο πιο δύσκολο αλλά όλα είναι θέμα εξάσκησης.

Αφιερωμένο σε όλους του κυνηγούς!

δεύτερη ζωή δεν έχει...

Για όσους δεν το έχουν διαβάσει ή για όσους δεν το έχουν αντιληφθει ακόμα...

Οδυσσέας Ελύτης
1911 - 1996

Αναρωτιέμαι μερικές φορές:
Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά, πως η ζωή μου είναι μία;
Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα.
Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.
Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.
Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές.
Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.
Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.
Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται.
Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.
Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά.
Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.
Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.
Κάθε μέρα αποτυγχάνω.
Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή.
Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.
Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ.
Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.
Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρηφωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν το κυνηγά πάντα, πάντα θα 'ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει

2 χρόνια.....δεν ξεχνάμε.

Καλησπέρα σας!
 μετά απο 2 μήνες αποχής ξαναγράφω πάλι.
Σήμερα ήταν για μας μια ιδιαίτερη μέρα.Ο λόγος είναι οτι συμπληρώθηκαν 2 χρόνια απο το ατύχημα.
2 χρόνια απο την στιγμή που μια οδηγός μου έκλεισε το δρόμο και ξεκίνησε ο Γολγοθάς μας.
Γιατί όσο και αν φαινόμαστε ευχάριστοι,αισιόδοξοι,δυνατοί, πρόκειται για Γολγοθά μεγάλο.
 Μην νομίζει κανείς (εξαιτίας των προηγούμενων ανάλαφρων αναρτήσεων) οτι είναι όλα μια χαρά και δεν τρέχει τίποτα.Μην νομίζει κανείς οτι τελικά η αναπηρία ειναι ό,τι καλύτερο μας συνέβει.Γιατί η αναπηρία είναι αναπηρία,είναι εκέι σε κάθε σου βήμα και σου θυμίζει την παρουσία της,
 Η αναπηρία φίλοι μου θέλει στομάχι γερό!!Πολύ γερό!!
Γερό για να αντέξεις όλες τις δυσκολίες που συναντάς,είτε γιατί κάποιος σου πήρε τη θέση στάθμευσης, είτε γιατι κάποιος έβαλε τη μηχανή του μπροστά στην ράμπα,είτε γιατί το μαγαζί δεν έχει πρόσβαση και περιμένεις απέξω,είτε...είτε...
 Γερό για να αντέχεις όλες τις επιπλοκές στην ήδη κλονισμένη υγεία σου.
Γερό  για να είσαι πιστός και πειθαρχημένος στο πρόγραμμα που πρέπει να έχεις καθημερινά.
Γερό για να αντέχεις τα βλέμματα και τα σχόλια πίσω απο την πλάτη σου.
Γερό για να δεχτείς οτι τελικά είσαι στο αμαξίδιο.
Γερό για όλα και κυρίως για να πεις οτι "ναι,είμαι παραπληγικός".
Αλλα τελικά έρχεται η στιγμή που λες "δε γαμιέται...είμαι στο αμαξίδιο.Και..?"
Τι θα βγει να κάτσω να κλάψω πάνω απο το χυμένο γάλα?
Και όπως λέει και το τραγούδι...σιγά μην κλάψω,σιγά μη φοβηθώ.
Εγώ θα συνεχίσω.

ΥΓ επειδή η θύμιση αυτης της μέρας με θυμώνει ακόμα,θέλω να γράψω το εξής.Στο δρόμο όλοι μας είμαστε εν δυνάμει θύματα ή θύτες. Μπορεί να προκαλέσουμε ατύχημα άθελα μας ή να εμπλακούμε σε αυτο.Η ανάληψη όμως των όποιων ευθυνών μας είναι αυτη που μας κάνει ξεχωριστούς και αποδεικνύει την ποιότητα μας.

Νίκος -Κατερίνα.